Mijn zicht verslechterd en mijn zichtbare wereld wordt steeds donkerder. Angst en beklemming grijpen mij bij de keel. Ik pak mijn wasblokjes en zoek de koesterende warmte van de hotplate op. Ik laat de was smelten, mijn intuïtie zijn werk doen. De angst en de weerstand tegen het donker geef ik een plek op het papier. Er verandert iets… Nu ik het van mij af kan schilderen en het op papier concreet de ruimte krijgt, ontdek ik dat het donker ook iets moois te bieden heeft. Het blijkt een fijne plek te zijn om mij in terug te trekken, een veilig “holletje” waar ik min kwetsbare zelf mag zijn. Geen bedreiging, maar veiligheid en vooral een plek om tot rust te komen. Vanuit het donker ontdek ik het licht. Dat zoveel krachtiger is met al dat donker in mij. Het licht geeft schittering glans. Langzaam voel ik hoop en warmte. De angst en beklemming valt grotendeels van mij af. Licht en donker lijken met elkaar te spelen. En het besef dat licht niet zonder donker kan en verdriet niet zonder vreugde, raken mij intens. Dit samenspel is niet makkelijk, maar voor mij op een bepaalde manier intens mooi!