Mijn strijdbijl hangt werkeloos aan de wilgen. Mijn trukendoos met trucs om mijn visuele beperking te ontkennen of te verbloemen, staat al een tijdje stof te happen op zolder. Ik ben te moe om te vechten tegen blind worden. Mijzelf over mijn grenzen te pushen, te overcompenseren en vooral te bewijzen dat ik voldoe. Altijd in sneltreinvaart mee rennen in een visuele wereld, trekt mij leeg. Het brengt mij steeds verder van mijzelf vandaan. Blind worden opent mijn ogen, geeft mij een nieuwe kijk op mijzelf, op de wereld. Het laat mij genadeloos op mijn giechel gaan en het sluit deuren. Toch leert het mij vooral dat ik jarenlang met meer zicht mijn eigen grootste beperking ben geweest. Door niet te durven zien wat er was, door niet te accepteren. Niet meer vechten tegen mijn ogen (of eigenlijk tegen mijzelf) geeft rust. Geeft ruimte om energie op te doen, om te bouwen en te werken aan mogelijkheden. Laat mij mijn eigen visie op mijn nieuwe manier van leven maar ontwikkelen. In die grote grijze, wazige tunnel van mist, komen vast onverwacht mooie dingen tevoorschijn. Blind worden is misschien wel minder erg, dan geen positieve visie hebben….